Интервју со Жига Коритник, долгогодишен службен фотограф на Скопје Џез Фестивал.
Светот на џез-музиката не би бил истиот без познатите фотографии што ја прикажуваат неговата иконографија. Се чини дека оваа музика и фотографијата одат рака под рака уште од почетокот на 20-от век. На некој начин и имиџот на Скопскиот џез-фестивал не би бил истиот без фотографиите на Жига Коритник. Тој веќе долга низа години е службен фотограф на фестивалот и една од личностите по кои се препознава овој фестивал, а и чии фотографии се изложени во многу престижни галерии ширум светот.
Вие веќе долга низа години соработувате со Скопскиот џез-фестивал како негов службен фотограф. Како започна вашата соработка со фестивалот?
– Нашата соработка започна во 1996 година, кога ја објавив мојата мини-монографија Jazzy-ga. Неа ја праќав насекаде, по различни фестивали, и Оливер Белопета беше оној што ме пронајде и ме покани да го посетам фестивалот. Така започна таа приказна. Истата година го објавивме и нашиот прв календар. Кога се случува, на Скопскиот џез-фестивал има магија во воздухот, а која повторно ме враќа кон него.
Кои се некои од најдобрите концерти што сте ги виделе на фестивалот и во истиот контекст, кои се некои од фотографиите од фестивалот на кои сте најмногу горди?
– Тешко ми е да изберам меѓу многуте фотографии бидејќи сум приврзан кон сите мои фотографии. Што се однесува на концертите, листата е навистина долга но одбрана, почнувајќи од Рој Кембел, Хенри Тредгил, Џон Лури, па сè до Ентони Брекстон, Вејн Шортер, Fire! итн.
Како фотограф, вие имате можност да патувате и да ги изложувате овие фотографии насекаде низ светот. Како реагираат луѓето на фотографиите што сте ги сликале тука?
– Последниве неколку години патувам многу бидејќи често правам изложби насекаде низ светот. Различни фестивали ви нудат различни искуства. На пример, во Кина, тие не ги познаваат сите овие музичари бидејќи таму се популарни некоја друга музика и некои други музичари. Сите тие доаѓаат од Европа, Австралија или други континенти, но тоа е сосема поинаков свет. За време на мојата последна изложба во Зуанг, на луѓето многу им се допаднаа емоциите кои зрачеа од фотографиите. Едно слично искуство имав и кога работев во Љубљана пред 3 години, кога имав изложба во Тиволи. Изложбата се состоеше од 150 фотографии со огромни димензии. Таа привлече разни луѓе, не само оние кои посетуваат концерти, и сите беа воодушевени од емоциите кои зрачат од моите фотографии. Секој ден ме среќаваа луѓе кои ме поздравуваа и ми зборуваа за моите фотографии, а тоа мене ми значеше многу.
Жига Коритник (фото: Петра Цвелбар)
Што е тоа што ја прави добра една фотографија? На кој начин ја избирате таа една фотографија меѓу многуте кои ги правите за време на концертот?
– Селекцијата е многу важна и постојат различни типови на селекција. Неа ја правите вие самиот, или некој друг може да го направи тоа за вас. Првата селекција секогаш ја правам јас. Го отфрлам сето она што е вон вкусот, она безживотното, премногу експонираното. Низ годините, можам да препознаам кога нешто е одлично, но на крајот публиката е таа која го прави изборот. Безброј пати сум бил изненаден од нивните избори. Јас сум тој кој ги носи одлуките, но публиката е таа која ме изненадува одвреме-навреме во врска со некоја фотографија за која можеби сум помислил и дека не е нешто посебно. Обично се вели дека од некоја временска дистанца најдобро може да се процени некоја добра фотографија. По 20 години, ги извадив повторно негативите од фотографиите со Џо Завинул и некои други и бев изненаден кога видов многу добри фотографии меѓу оние што не ја поминале селекцијата. Секоја фотографија има своја магија и своја енергија која зрачи од самите нив. Тоа значи дека вие мора да причекате некое време и повторно да ги проверите. Тоа е приказна која нема крај.
Како ги доловувате тие посебни моменти на концертите?
– Кога се работи за концерти, енергијата што се шири наоколу ви дава мотивација и влијае врз вашите одлуки. Музиката ја слушам кога сум сам и јас самиот ги збирам сите тие емоции кои сите ние ги споделуваме. Тоа е уште нешто што до одреден степен ме насочува таму каде што сум пошол. Кога некој солира, вие го насочувате своето внимание кон него. Меѓутоа, вие сте често изненадени од работите што ги очекувате, на некој начин, а некаде помеѓу се случува нешто што не сте го очекувале и тоа ѝ дава на фотографијата повисока вредност. Тоа е нешто што сакам да да се случи кај некоја фотографија.
Коментари
Loading ...
