Балкон 3 на концертот на Dead Can Dance во Солун.
Може ли човек да даде објективен и реален опис на било каков уметнички настан или настап, а при тоа самиот да е повеќе од 20 години огромен обожавател на музичкото творештво на артистите за кои станува збор? Може ли барем за момент да заборави колку е среќен што конечно има можност во живо да ги следи Dead Can Dance, чија музика целосно го освоила уште од првата нивна песна која ја слушнал, и да престане да се прашува зошто Brendan Perry и Lisa Gerrard мораа да направат 16-годишна пауза во заедничкото работење, по албумот Spiritchaser.
Шеснаесет години во кои секако не престанаа да создаваат музика, дали во вид на самостојни албуми, соработка со други артисти или правење музика за играни или документарни филмови.
Жерард и Пери оваа година го издадоа својот деветти албум, кој по долгогодишната пауза можеше да се нарече единствено Анастазис (на грчки: воскресение). Насловот е совршен избор, и затоа што овој албум одново ни ја демонстрира моќта, убавината и фасцинантната природа на уникатниот звук и визија на Dead Can Dance.
Бендот започна и голема светска турнеја во рамките на која дојдоа блиску, премногу блиску за големиот број нивни обожаватели од Македонија. Од 19-ти до 23-ти септември одржаа три концерти во Истанбул, Солун и Атина. Повеќе од 4000 луѓе го исполнија на 21-ви септември театарот на земјата во Солун, меѓу нив веројатно и 100-тина гости од Македонија, но и голем број од Бугарија и Србија.
Фантастичната локација и акустичноста на театарот на земјата беше комплетирана со совршеното озвучување. Фразите од типот: надвор од овој свет, совршена изведба, неспоредливо доживување и слично, на прв поглед можеби наликуваат на крајна пристрасност и неоправдано претерување. Сепак, Брендан Пери и Лиза Жерард заедно со музичарите кои се дел од нивните концертни настапи, во таа ветровита ноќ во Солун, покажаа како истите тие фрази стануваат единствен начин да се опише емотивната катарза и екстаза која ја будат кај публиката со изведбата на само дел од својот импресивен репертоар.
Централно место на концертот имаа секако осумте песни од најновиот албум, Анастазис. Албум за кој самиот Пери вели дека неговиот центар е во музичката разновидност на Блискиот Исток и Медитеранот, од Северна Африка до Грција и Турција.
„Го сакам источното влијание кое е резултат од позиционираноста помеѓу Истокот и Западот, калеидоскопскиот мозаик на тие споени култури, додека колку подалеку одите на запад, се повеќе сте соочени со моно-културни општества“, вели Пери.
Топлиот воздух од Медитеранот го почувствувавме и во двете преработки кои Dead Can Dance ги изведуваат на оваа турнеја, а не се дел од Анастазис. Станува збор за арапската љубовна песна „Лама Бада“ и песната која, сосема разбирливо, предизвика ерупција од воодушевување во публиката, фасцинантната „Име Презакиас“, испеана во 30-тите години од минатиот век од кралицата на грчката фолк музика Ребетико, Роза Ешкенази. Имавме привилегија да слушнеме и неколку од песните кои сочинуваат дел од импозантниот опус на Жерард и Пери: Rakim, The host of Seraphim, Nierika, The ubiquitous Mr. Lovegrove, Sanvean и Dreams made flesh. Веројатно секој нивни обожавател може да направи и листа од песни кои не беа изведени. Кога само концертот би можел да трае четири часа…
На крај ни останува да се надеваме дека нема повторно да поминат 16 години до новиот албум на Dead Can Dance и можеби следната турнеја ќе имаме можност овие извонредни артисти да ги пречекаме и во Македонија.
Никола Илиевски
Коментари
Loading ...
