Δεν μπορούν όλες οι χώρες να περηφανευτούν ότι έχουν δικό τους, εθνικό πολύτιμο πετράδι. Η Κίνα είναι γνωστή από τον κινέζικο νεφρίτη, η Αυστραλία από το αυστραλιανό οπάλιο, η Τσεχία από τον τσέχικο γρανάτη, η Κολομβία από το κολομβιανό σμαράγδι, οι χώρες της Βαλτικής από το γνωστό βαλτικό κεχριμπάρι, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής από το τυρκουάζ. Αυτή είναι η ιστορία του μακεδόνικου ρουμπινιού, του πολύτιμου πετραδιού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας
Επί μεγάλο χρονικό διάστημα, χρόνια ολόκληρα, θέτουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: παρατηρούν και οι άλλοι για το πόσο συχνά συναντούμε στο Πρίλεπ και την ευρύτερη περιοχή του, το ασυνήθιστο όνομα Ρούμπιν ή Ρούμπιντσο; Ίσως ούτε και σήμερα δεν είμαστε σίγουροι εάν αυτό είναι μόνο δική μας εντύπωση, αλλά αυτή τη φορά έχουμε και θεωρία. Αυτή είναι μια ιστορία για τον συναρπαστικό κόσμο των κρυστάλλων, για τα πολύτιμα πετράδια της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, για το μακεδόνικο ρουμπίνι.
Με τον Ντέκο γνωριζόμαστε πολύ καιρό, απ΄όταν ήταν γνωστός ως μουσικός, ένας από τους πλέον ενδιαφέροντες της μακεδόνικης ροκ εντ ρολ μουσικής, πριν να αναχωρήσει για την Ιταλία, το 1991, όταν στα πρόθυρα βρισκόταν ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Τον γνωρίσαμε ως πιανίστα, ως κιθαρίστα, ως μια από τις πλούσιες δημιουργικές πηγές των cult μακεδόνικων συγκροτημάτων ‘Μπάντμιγκτονς’, ‘Κλερζό’ – ο Μακεδόνας Ρέι Μάνζαρεκ, Τζων Λορντ και Ντέιβ Γκρίνφιλντ. Μουσικός με πνεύμα ανήσυχο, ο οποίος ήξερε να μας εμπνέει, να ηρεμεί την νεαρή μας επαναστατικότητα και να την κατευθύνει προς κάτι το δημιουργικό και εποικοδομητικό. Αρκούσε να δούμε μόνο τις εμφανίσεις των συγκροτημάτων του και, εάν είχαμε τύχη, σπάνια να συζητήσουμε μαζί του, όταν θα τον συναντούσαμε στα μέρη όπου βγαίναμε.
Πέρασαν χρόνια ολόκληρα. Γνωρίζαμε ότι ο Ντέκο βρίσκεται στην Ιταλία, στην Τεργέστη, αλλά, δεν ξέραμε με τί ασχολείται, αν θα έχουμε και πάλι την ευκαιρία να ιδωθούμε. Και αυτό συνέβη. Ακούστηκε ότι ο Ντέκο βρίσκεται στα Σκόπια. Σύντομα τον ακούσαμε και στο ραδιόφωνο. Καταλάβαμε ότι όλο αυτό το διάστημα βρισκόταν στην Τεργέστη και ότι ασχολούταν με κάτι που στο παρελθόν δεν είχε σκεφτεί καθόλου – ανακάλυψε τη δύναμη των κρυστάλλων. Πλέον όλα ήταν ξεκάθαρα: Ο Ντέκο βρισκόταν σπίτι του. Επέστρεψε. Όπως είχε υποσχεθεί όταν έφτασε στην Τεργέστη. Από τότε, αρχίσαμε να το βλέπουμε συχνότερα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κάπως ντροπαλά αρχίσαμε να τον αναγνωρίζουμε από μια άλλη ιστορία – το μεγάλο του έρωτα με τα ,,πετραδάκια,, και ως τον άνθρωπο που πρώτος ανακάλυψε και χάραξε το μακεδόνικο ρουμπίνι.
Τον αναγνωρίζουν οι γείτονες, οι οποίοι ήταν πλέον κάποιας ηλικίας για να πάνε στις συναυλίες του, τον αναγνωρίζουν οι συνάδελφοί μας, οι οποίοι ποτέ δεν είχαν ακούσει για τους ,,Κλερζό,, τον αναγνωρίζει ο ταξιτζής, όταν τυχαία θα τον συναντήσουμε στην αντίθετη κατεύθυνση του δρόμου, στην ατέλειωτη σειρά αυτοκινήτων στα φανάρια. „Μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον να τον ακούω να μιλάει για τα πετραδάκια, για τους κρυστάλλους“, μας είπε ένας, πρόσφατα.
Πηγαίνουμε στην κανονισμένη συνάντηση, στο μαγαζί με τα πετραδάκια, στη γειτονιά που βρίσκεται η Ελληνική Πρεσβεία. Θα έχουμε την αποκλειστικότητα να δούμε πως χαράσεται μακεδόνικο ρουμπίνι.
Η ιστορία ξεκίνησε στην Τεργέστη, το 1991, όταν ο Ντέκο – Ντέιαν Σκάρτοβ, αναχώρησε για την Ιταλία, φορτωμένος σε τρένο με το ποδήλατό του, έναν σάκο και το συνθεσάιζερ του, αναζητώντας καλύτερο μέλλον, αφήνοντας πίσω του τη Γιουγκοσλαβία, η οποία μόλις είχε αρχίσει να διαλύεται. Ο πόλεμος στα πρόθυρα. Περίοδος που συνομήλικοί του στέλνονταν σε ξένα μέτωπα, παρασύρονταν σε ξένους πολέμους. Αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στην Τεργέστη, όπου ζούσε η θεία του. Περάσαν μήνες, άρχισε να κάνει διάφορες δουλειές – να κάνει τις αγορές για άρρωστους συνταξιούχους… – είχε πλέον καταλάβει ότι είχε έρθει σε χώρα που δεν ήταν ώριμη η στιγμή για τη μουσική του. Σύντομα διάβασε αγγελία στην εφημερίδα. Στη Βραζιλία ζητούσαν γεωπόνους, όπως αυτόν – ανώτατης εκπαίδευσης. Σύντομα χτύπησε την πόρτα του Πρίμο Ρόβις, γνωστού μεγαλέμπορα καφέ από την Τεργέστη, επίτημου προξένου της Βραζιλίας.
„Είχαμε σύντομη συνάντηση. Συζητήσαμε για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, ποιός είμαι, από που είμαι. Και ο ίδιος ήταν παιδί πολέμου, εγκαταστάθηκε στην Τεργέστη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου. Μου είπε ότι η ιδέα για τη Βραζιλία δεν ήταν και τόσο καλή, όσο φαινόταν με μια πρώτη ματιά. Και οι δικοί του συγγενείς έφευγαν από τη Βραζιλία. Δεν υποσχέθηκε τίποτα, αλλά, μου ζήτησε το τηλέφωνό μου“, μας αφηγήθηκε ο Ντέκο, ενώ παρακολουθούσαμε τις πρώτες ενέργειες με το μηχάνημα πάνω στο πετράδι του ακατέργαστου ρουμπινιού.
Δεν πέρασε πολύς καιρός. Τηλεφώνημα από τη γραμματέα του κ.Ρόβις. Να πάει σε συνάντηση για συνομιλία. Υπήρχε κάποια δουλειά – έπρεπε να διακοσμηθεί η αυλή της οικογένειας Ρόβις. Η ασχολία αυτή ήταν μια ευκαιρία για να γνωριστούν καλύτερα και η συμφωνία εργασίας ανανεώθηκε περισσότερες φορές. Στα μάτια της οικογένειας Ρόβις, ο Ντέιαν ήταν ένας εργατικός, ευγενικός άνθρωπος, στον οποίο μπορούσαν να αναθέσουν με εμπιστοσύνη πολλά πράγματα. Εκείνο το διάστημα συνέβη και η αντιστροφή.
„Άμεσα, ο κ.Ρόβις αποφάσισε να πουλήσει την επιχείρηση με τον καφέ και να ξεκινήσει κάτι το καινούριο. Παρέγγειλε δύο κοντέινερς με πολύτιμα πετράδια, τα οποία έπρεπε να επεξεργαστούμε, ένα ένα. Έτσι γεννήθηκε η αγάπη για τα κρύσταλλα“, θυμήθηκε ο Ντέκο.
Τα χρόνια που πέρασε εκεί, εργαζόμενος ως ο άνθρωπος που φροντίζει την συλλογή Arte di Dio, έμαθε πολλά για τις φυσικές ιδιότητες και τις θεραπευτικές δράσεις των κρυστάλλων. Ακόμα όμως από το πρώτο διάστημα, με το που είχε φτάσει στην Τεργέστη, είχε αποφασίσει ότι θα επέστρεφε στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.
„Δε με πήραν στα σοβαρά όταν είπα – επιστρέφω σπίτι. Ήρθα, το 2001 και ανοίξαμε το μαγαζάκι. Αποφάσισα να μεταφέρω εδώ την πείρα που απέκτησα εκεί σχετικά με τα κρύσταλλα“, αφηγήθηκε ο Ντέκο.
Όσο περνούσε ο καιρός στο μαγαζάκι, οι πελάτες που έρχονταν συχνότερα, άρχισαν να του επαναλαμβάνουν μια ιδέα, για την οποία στην αρχή είχε αμφιβολίες: στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, στην περιοχή της πόλης Πρίλεπ, έχει ρουμπίνια. Θεωρούσε ότι όλα αυτά είναι μόνο φήμες για κάτι που μοιάζει με ρουμπίνι. Η κουβέντα όμως, επαναλαμβανόταν όλο και περισσότερο. Μια μέρα το αποφάσισε. Χρησιμοποίησε τις γνωριμίες του στην Ιταλία, προμηθεύτηκε μηχανήματα, ζήτησε συμβουλές και ξεκίνησε.
Μπροστά στα μάτια μας βλέπαμε αυτό που κάποτε ηχούσε αδύνατο. Στεκόμασταν στο εργαστήριο, γεμάτο με διαφόρων χρωμάτων πετράδια, κρύσταλλα με εντυπωσιακά σχήματα, με τοίχους γεμάτους κολλημένα εισιτήρια συναυλιών. Μπροστά μας, γινότανε η χάραξη μακεδόνικου ρουμπινιού. Μετά από μερικά λεπτά, στα χέρια μας κρατούσαμε ρουμπίνι με σχήμα καρδιάς.
„Το μακεδόνικο ρουμπίνι σήμερα είναι γνωστό και θα μπορούσε να είναι ένα ελίτ διπλωματικό δώρο από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η χώρα απέκτησε δικό της εθνικό πολύτιμο πετράδι, όπως είναι ο νεφρίτης της Κίνας ή το οπάλιο της Αυστραλίας. Ιδέα μας είναι, όλο αυτό που τώρα δουλεύουμε σ΄αυτό το μικρό εργαστήριο, μια μέρα να γίνεται σε ανοιχτό χώρο, ως τουριστική ατραξιόν, σαν αυτή του εργοστασίου διαμαντιών στο Άμστερνταμ“, μας είπε ο Ντέκο.
Ως προβολή του μακεδόνικου ρουμπινιού, δώρα από το ροζ πετράδι της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, έλαβαν αρκετοί σπουδαίοι άνθρωποι ανα τον κόσμο, όπως ο Πάπας Βενεδίκτος 16ος , ο μεγάλος Ινδός Γιόγκι Paramhans Swami Maheshwarananda – Swamiji, η αστέρας του Χόλιγουντ Daryl Hannah και ο κοντότερος ηθοποιός του κόσμου Βάρβικ Ντέιβις.
Στα βιβλία, το ρουμπίνι περιγράφεται ως „μεταφυσικό πετράδι της αγάπης και της σοφίας“, το οποίο ισορροπεί την κυκλοφορία της ενέργειας στην καρδιά.
„Όταν εκείνο το κέντρο βρίσκεται σε ισορροπία, ο άνθρωπος μπορεί να αισθάνεται και να δίνει περισσότερη αγάπη. Αυτό κάνει τον άνθρωπο να είναι και να παραμείνει ανθρώπινος. Ίσως αυτή η επίδραση του μακεδόνικου ρουμπινιού, κάνει τους ανθρώπους που επισκέπτονται τη χώρα μας, να περνάνε καλά και να μας βλέπουν ως φιλόξενους, πολύγλωσσους και καλοσυνάτους“, σκεφτόταν φωναχτά ο Ντέκο, ενώ συζητούσαμε καθισμένοι στις σκάλες του καταστήματός του.
Κείμενο και φωτογραφίες: Βάσκο Μάρκοβσκι
Loading ...
