Οι άνθρωποι που περνάνε κάποια κρίση και πέφτουν σε μεγάλη κατάθλιψη, πολύ συχνά, για να ξεχάσουν το παρελθόν, ταξιδεύουν σε κάποιο άλλο μέρος μακρινό, κάνοντας δραστικές αλλαγές στη ζωή τους. Για τα περισσότερα από αυτά τα ταξίδια χρησιμοποιούνταν τα τρένα. Έτσι, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί, θέλοντας και μη, μεταμορφώνονταν σε μέρη θλιβερά, μέρη που θυμίζουν χωρισμούς. Αν κάποιος ήταν ευτυχισμένος σε σιδηροδρομικό σταθμό, αποτελούσε στην κυριολεξία, αμάρτημα.
Ο δρόμος πολύ συχνά με οδηγεί προς τον Σιδηροδρομικό σταθμό Σκόπιε Σέβερ, ο οποίος βρίσκεται στην συνοικία Σέβερ. Ο χρόνος για τον σταθμό αυτό έχει σταματήσει και οι μοναδικοί του φίλοι είναι οι αδέσποτοι σκύλοι. Ταξιδιώτες υπάρχουν πολύ σπάνια. Ο σταθμός και η μοναξιά του. Πάντοτε όταν περνάω από εκεί, σκέφτομαι τη μοναξιά ως το μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου και συχνά αναρωτιέμαι: τα αντικείμενα και τα κτίρια νιώθουν άραγε τη μοναξιά κάποια στιγμή;
Το Μπάλκον3, τις προηγούμενες ημέρες έκανε παρέα με τον σιδηροδρομικό σταθμό και με τη φωτογραφική του μηχανή ,,αιχμαλώτησε,, πολλές από τις στιγμές αυτές, τις οποίες επιθυμεί να μοιραστεί με τους αναγνώστες του. Φωτογραφίες προς απόλαυσή σας!
[portfolio_slideshow id=3201]
Κείμενο και φωτογραφίες: Χουσάμεντιν Γκίνα
