Η ανθρωπότητα, από τα προϊστορικά χρόνια εώς και σήμερα, βρίσκεται συνεχώς σε αναζήτηση μπαχαρικών και μυρωδικών, τα οποία θα προσθέσουν ιδιαίτερες γεύσεις και μυρωδιές στην τροφή της. Η αναζήτηση αυτή συνέβαλε στην ενσωμάτωση της ανθρωπότητας στη φύση και το γεγονός αυτό συνέβαλε με την σειρά του στη δημιουργία νέων πολιτισμών. Μέρος των πολιτισμών αυτών, εννοείται, είναι και το άιβαρ (ορεκτικό το οποίο παρασκευάζεται από κόκκινες πιπεριές, οι οποίες πρώτα ψήνονται, έπειτα αλέθονται και μετά τηγανίζονται σε τεράστιο σκεύος, μαζί με λάδι και διάφορα άλλα υλικά. Είναι πολύ δημοφιλές στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και σχεδόν όλα τα νοικοκυριά το ετοιμάζουν το φθινόπωρο ως μέρος των προμηθειών για το χειμώνα).
Η εποχή ετοιμασίας προμηθειών για το χειμώνα που καταφτάνει, ιδιαίτερα του άιβαρ, βρίσκεται ακόμη στην ακμή της. Αν και δε θεωρείται για έδεσμα που περιέχει βιταμίνες, η γεύση που έχει το άιβαρ είναι αρκετή για να συνεχίζει να αποτελεί αναντικατάστατο μέρος του σοφρά μας, ως ορεκτικό, ως λιχουδιά. Για το άιβαρ μπορείτε να διαβάσετε εκατοντάδες άρθρα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά, για το κυρίως υλικό του εδέσματος αυτού, την κόκκινη πιπεριά, δεν ισχύει το ίδιο. Το Μπάλκον3, μέσω σύντομου κειμένου για την καταγωγή της πιπεριάς και μέσω μιας ενδιαφέρουσας φωτογκαλερί, θα προσπαθήσει να αποκαταστήσει αυτήν την αδικία, η οποία διαρκεί περισσότερες δεκαετίεςJ
Η πιπεριά κατάγεται από την αμερικανική ήπειρο. Τα αρχαιολογικά ευρύματα αποδεικνύουν ότι η πιπεριά ήταν γνωστή στο Μεξικό ακριβώς πριν εννιά χιλιάδες χρόνια. Επίσης, απομεινάρια πιπεριού έχουν βρεθεί και σε προϊστορικούς οικισμούς του Περού. Γνωστό είναι επίσης ότι γινόταν μεγάλη καλλιέργεια του λαχανικού αυτού και στην Κεντρική και Νότια Αμερική, χρόνια πριν την ανακάλυψη των εδαφών αυτών από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Η πιπεριά έφτασε για πρώτη φορά στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ισπανία το έτος 1493, εξαπλώθηκε στην Κεντρική Ευρώπη το 1518, ενώ στην Αγγλία έφτασε το 1548.
Φωτογραφίες: Husamettin Gina
Loading ...
