Ταξιδεύοντας οδικώς από τα Σκόπια στην Αθήνα σε επτά ώρες
«Πρόσεξε, με το που θα φθάσεις στην πόλη το GPS μπορεί να μη δουλεύει σωστά», με προειδοποίησε ο ξάδελφός μου πριν φύγω για την Αθήνα. Και ο ξάδελφός μου είναι πεπειραμένος οδηγός και προσπάθησε να χρησιμοποιήσει το GPS οδηγώντας μέσα στην ελληνική πρωτεύουσα.
Η Αθήνα έχει πληθυσμό πάνω από 4 εκατομμύρια και κάποια σημεία της Πλάκας, της παλιάς πόλης, είναι τόσο πυκνοχτισμένα, ώστε τα αυτοκίνητα δύσκολα χώνονται μέσα στα στενά σοκάκια. Αυτό είναι κατανοητό, διότι η παλιά πόλη χτίστηκε γύρω από την Ακρόπολη πολύ πριν την εφεύρεση του αυτοκινήτου.
Εντάξει λοιπόν, ανησύχησα λίγο διότι ήξερα ότι θα φθάναμε στην Αθήνα μέσα στη νύχτα και το ξενοδοχείο μας βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά της πυκνόκτιστης περιοχής που προανέφερα, αλλά σκέφτηκα ότι θα έγραφα με προσοχή το όνομα του δρόμου και τον αριθμό του, θα τσέκαρα τα πάντα αρκετές φορές κι έτσι θα μείωνα τις πιθανότητες λάθους στο ελάχιστο.
Αν και ήταν χειμώνας, η μέρα της αναχώρησής μας ήταν ηλιόλουστη και αργότερα οι φίλοι μας από την Αθήνα μάς είπαν ότι στα μέσα του Γενάρη παραδοσιακά κάνει μέρες με ζέστη και ήλιο.
Είναι αρκετά εύκολο να φθάσεις από την πόλη των Σκοπίων στην Αθήνα. Οι δρόμοι είναι μια χαρά και στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής των 700 χλμ οδηγείς σε εθνικές οδούς. Είναι θαυμάσιο για ανθρώπους που τους αρέσει το ταξίδι, όπως εμείς για παράδειγμα. Είναι καλύτερα να πάτε με αυτοκίνητο, διότι δεν υπάρχουν απευθείας πτήσεις μεταξύ των δύο πόλεων, των Σκοπίων και της Αθήνας, των πρωτευουσών δύο γειτονικών χωρών. Μπορείτε να διαλέξετε το τρένο, αλλά αυτό θα το συνέστηνα στη νεολαία που αναζητά την περιπέτεια, την αναμονή στα σύνορα, τις καθυστερήσεις, τις συνθήκες μέσα στα τρένα κλπ. Αμέσως διαγράφω το ταξίδι με το πούλμαν ακριβώς για τους ίδιους λόγους.
Μπορείτε να φθάσετε γρήγορα στα σύνορα με την Ελλάδα (160 χλμ) διότι υπάρχει μεγάλος αυτοκινητόδρομος για το μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής, εκτός από είκοσι μίλια μέσα από το φαράγγι Demir Kapija (αυτό το τμήμα της εθνικής οδού επισκευάζεται αυτή τη στιγμή και σύντομα θα τεθεί σε λειτουργία). Μετά από οδήγηση δύο ωρών βρίσκεστε ήδη στο φυλάκιο της Bogorodica ή τους Ευζώνους όπως ονομάζεται το φυλάκιο στην ελληνική πλευρά. Τα διόδια κοστίζουν 180 δηνάρια (περίπου 3 Ευρώ), μονή διαδρομή. Εφόσον βρισκόμαστε σε μια συνηθισμένη ημέρα στα μέσα του Γενάρη και όλες οι θρησκευτικές γιορτές σχετικά με τη γέννηση του Χριστού, τα Θεοφάνεια κλπ έχουν πλέον περάσει και για τις δύο χώρες, κι επίσης δεν ήταν ένα από τα σαββατοκύριακα που οι συμπατριώτες μου συνωστίζονται στα σύνορα για το δρόμο της Θεσσαλονίκης για να κάνουν ψώνια, δεν υπήρχαν καθόλου ουρές στο συνοριακό φυλάκιο. Περάσαμε στην Ελλάδα «ευρωπαϊκά» θα λέγαμε. Εύκολα, γρήγορα, ευγενικά ανταλλάσσοντας μερικές φιλικές κουβέντες με τις συνοριακές αρχές για τον καλό καιρό και την εύστοχη χρονική στιγμή για να επισκεφθούμε την Αθήνα.
Η χρονική στιγμή ήταν εξαιρετική διότι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού αποτελεί θαύμα το να μπορέσεις να περάσεις τα σύνορα γρήγορα και εύκολα. «Γιατί;» θα με ρωτούσατε. Διότι η πλειοψηφία των πολιτών της Δημοκρατίας της Μακεδονίας πάνε για διακοπές στη χερσόνησο της Χαλκιδικής. «Γιατί;» θα με ξαναρωτούσατε. Γιατί η θάλασσα είναι υπέροχη, οι τιμές είναι προσιτές, τα θέρετρα είναι φιλικά για οικογενειακή διαμονή, κι αν προσθέσετε την εγγύτητα (μόνο 360 χλμ από την πόλη των Σκοπίων ή 200 χλμ σε εθνική οδό από τα σύνορα), τότε οπωσδήποτε καταλαβαίνετε το γιατί. Για τους ίδιους λόγους υπάρχει σωρεία επισκεπτών από τη Σερβία και τη Βουλγαρία κατά τα τελευταία χρόνια. Οι συμπατριώτες μου όμως ξέρουν κάθε γωνιά της Χαλκιδικής. Ξέρουν που να πάνε, σε ποιο εστιατόριο να φάνε, που να βρουν τις φθηνότερες ξαπλώστρες ή τον καλύτερο καφέ στη χερσόνησο, αλλά σπάνια ταξιδεύουν στην Αθήνα.
Όπως είπα, δεν είναι δυνατόν να μη βρείτε το δρόμο για την Αθήνα, απλώς οδηγήστε ευθεία. Αμέσως μετά τα σύνορα περνάτε τη Θεσσαλονίκη (τη στυγνή ανταγωνίστρια της Αθήνας) και μετά υπάρχει η Λεπτοκαρυά και ο Πλαταμώνας, μερικές ακόμα πόλεις που επισκεπτόμαστε, μέρη που δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω διότι τόσοι συμπατριώτες μου έχουν τόσο θαυμάσιες αναμνήσεις από τις διακοπές τους εκεί.
Κατά τη διάρκεια του χειμώνα αυτά τα δύο μέρη μοιάζουν με εκείνες τις εγκαταλελειμμένες κωμοπόλεις που βλέπουμε στις ταινίες, αλλά το καλοκαίρι είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις κατάλυμα. Ο κόσμος θυμάται την εποχή πριν τα κινητά τηλέφωνα, όταν όσοι δεν κατάφερναν να βρουν δωμάτιο έπρεπε να περάσουν μερικές νύχτες στα αυτοκίνητά τους με την ελπίδα ότι θα βρουν κατάλυμα την επόμενη μέρα.
Εκεί βρίσκεται επίσης το πέρασμα από το μυθικό Όλυμπο, που δείχνει μεγαλοπρεπής με την κορφή του καλυμμένη από ομίχλη. Όταν προσπάθησα να εξηγήσω στα μικρά παιδιά μου ότι οι θεοί ζούσαν εκεί δεν είχα ακριβώς συνειδητοποιήσει ότι αυτό θα γινόταν το βασικό τους θέμα για όλη την εβδομάδα της παραμονής μας στην Αθήνα. Είχα ξεχάσει ότι κι εγώ ένοιωθα όπως και αυτά όταν ήμουν παιδί και κρατούσα στα χέρια μου τα βιβλία της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Κι έτσι, άρχισα να φέρνω στη μνήμη μου τον πανίσχυρο Δία, τη γυναίκα του την Ήρα, και την Αθηνά που γεννήθηκε πάνοπλη από το κεφάλι του Δία και τον ανταγωνιστή του τον Ποσειδώνα, το θεό της θάλασσας, την όμορφη Αφροδίτη και πολλούς άλλους. Κατέφυγα στη φαντασία μου και στις ταινίες για βοήθεια, αν και συνειδητά επινόησα απαντήσεις για το γιατί και το πώς η Αθηνά αναδύθηκε από το κεφάλι του Δία και πώς γεννήθηκαν οι άλλοι. Πού είναι τώρα οι θεοί; Γιατί δεν είναι εδώ τώρα; Υπάρχουν θεοί μόνο στην Ελλάδα; Εμείς δεν έχουμε; Α, έχουνε κι εμείς αρκετούς, είπα και άρχισα να απαριθμώ αρκετούς από τη Σλαβική μυθολογία, αν και δεν ξέρω πολλές ιστορίες για αυτούς, μόνο ονόματα – Perun, Vesna, Svarog, Veles…
Η ζωηρή συζήτηση έκανε το ταξίδι μας τόσο ευχάριστο, ώστε δεν παρατηρήσαμε ότι είχαμε ήδη περάσει τη Λάρισσα, τη Λαμία και φθάσαμε στις πύλες της Αθήνας, μίας από τις αρχαιότερες πόλεις στον κόσμο με ιστορία πάνω από πέντε χιλιάδες χρόνια.
Στην πραγματικότητα, δεν πέρασε και τόσο απαρατήρητη η διαδρομή. Έπρεπε να πληρώσουμε καμια δωδεκαριά διόδια στην εθνική οδό, με μέση τιμή 2,5 ευρώ, σύνολο 25-30 ευρώ μόνο στον πηγαιμό. Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν υπήρχαν καθόλου διόδια, ίσως ένα ή δυο και πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στις δύσκολες περιστάσεις της οικονομικής κρίσης.
Τέλος πάντων, ήμαστε χαρούμενοι που φτάσαμε στην πόλη και περίμενα πως και πως να δω τους αγαπημένους μου φίλους, τη Σοφία και το Θωμά και να τους γνωρίσω στην οικογένειά μου. Είχα να τους δω πολύ καιρό. Είχα γνωρίσει τη Σοφία στα μέσα της δεκαετίας του ’90 όταν παρακολούθησα ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο που διοργάνωσε στη Βάρη, ένα προάστειο της Αθήνας και γνώρισα το Θωμά το 2008 στις Η.Π.Α.
Η Αθήνα βρίσκεται μία ώρα μπροστά από την ώρα κεντρικής Ευρώπης κι έτσι είναι φυσικό ο ήλιος να δύει αργότερα εδώ (δεν είμαι σίγουρος αν αυτό αληθεύει, αλλά μάλλον αυτό ήταν και το πρόβλημά μου με το μάθημα της φυσικής).
Μπήκαμε στην πόλη και όλοι οι φόβοι μου άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα. Το GPS τρελάθηκε, αν και σταμάτησα αρκετές φορές για να εισάγω τη σωστή διεύθυνση, οδός Κόδρου, Πλάκα, αλλά προφανώς άρχισε να μας στέλνει προς λάθος κατεύθυνση.
Μετά από αρκετές λανθασμένες προσπάθειες και γυρνώντας για μία ώρα σε δρόμους με πολλή κίνηση, είπαμε να δοκιμάσουμε τον παραδοσιακό τρόπο. Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το μακρινό συγγενή του GPS, την ανθρώπινη επικοινωνία. Έχουμε μια παροιμία για αυτό: «Αυτοί που ρωτούν δεν απορούν». Μετά από επτά ή οκτώ συμβουλές περί της σωστής κατεύθυνσης από τους ντόπιους, μετά από οδήγηση σε απίστευτα στενά δρομάκια αυτής της περιοχής της Αθήνας, φθάσαμε σε μια μεγαλύτερη οδό, σταματήσαμε και ρωτήσαμε να μας πουν από πού πάμε για το Σύνταγμα, την κεντρική πλατεία της Αθήνας όπου βρίσκεται και το κτίριο της Βουλής. Ένα ευγενέστατο χαμογελαστό ζευγάρι μας λέει: Σύνταγμα; Μα βρίσκεστε στο Σύνταγμα!
Ήμασταν έξω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, ένα από τα πιο εντυπωσιακά και πολυτελή ξενοδοχεία, γνωστό και ως «βασιλικό κουτί» της Αθήνας, το οποίο υψώνεται δίπλα στη Βουλή των Ελλήνων και στον Εθνικό Κήπο για πάνω από 140 χρόνια. Ακολούθησαν τα γνωστά «μα εγώ στο είχα πει» και «εσύ ποτέ δε με ακούς», στρίψαμε αριστερά και μετά σταματήσαμε.
Βρισκόμασταν στην είσοδο της Πλάκας, της παλιάς Αθήνας, με το πυκνό δάσος από στενοσόκακα.
Δε μας πέρασε καν από το νου να προχωρήσουμε χωρίς τα απαραίτητα logistics. Βρήκα έναν ταξιτζή και ζήτησα τη βοήθειά του. Ήταν πολύ καλός, αρνήθηκε να πάρει τα χρήματα που του προσέφερα και τελικά μας οδήγησε στο ξενοδοχείο μας. Κι εκείνος είχε δυσκολία να βρεί τη διεύθυνση αμέσως, αλλά είναι πιο εύκολο για τους ντόπιους, ρώτησε μερικούς ανθρώπους στην πορεία και σε 2-3 λεπτά ήμαστε μπροστά από το ξενοδοχείο μας.
Το ξενοδοχείο ήταν παλιομοδίτικο, αλλά ζεστό και φιλικό με πολλές φωτογραφίες στο λόμπι και έναν υπάλληλο στη ρεσεψιόν που βλέπει κανείς μόνο σε παλιές ταινίες. Μας έδωσε το κλειδί μας και αμέσως μόλις αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε το δωμάτιό μας χτύπησε το τηλέφωνο. Περίεργο, σκέφτηκα. Κάποιος θέλει να μας μιλήσει. Τα νέα ήταν θαυμάσια. Το ξενοδοχείο μάς προσέφερε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο με ένα υπέροχο μπαλκόνι για περίπου την ίδια τιμή, με μια ανεκτίμητη, συγκλονιστική θέα προς την Ακρόπολη – ή όπως οι Έλληνες λένε, το «Βράχο».
Όταν πέφτει η νύχτα μπορεία να αντικρίσεις την Ακρόπολη ψηλή και επιβλητική, φωτεινή και όμορφη, έτοιμη να σου αποκαλύψει τα μυστικά του Παρθενώνα, την ένωση κάτω από το θρυλικό Βασιλιά Θησέα, τις επιθέσεις των Περσών, των Ενετών, των Τούρκων… Οι Ιταλοί λένε ότι όσα συνέβησαν τους τελευταίους τρεις ή τέσσερις αιώνες θεωρούνται νεώτερα. Στην Αθήνα όλα όσα συνέβησαν μετά τη γέννηση του Χριστού θεωρούνται νεώτερα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Darko Chekerovski
* Η Ελλάδα δεν αποδέχεται και δεν αναγνωρίζει σε οποιαδήποτε μορφή ή περιεχόμενο, κάποια άλλη ονομασία εκτός «της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Όλες οι αναφορές, άμεσες ή έμμεσες στη χώρα αυτή που χρησιμοποιούνται σε αυτό το άρθρο είναι ευθύνη του συντάκτη του.
Loading ...
