Да се оди на коцкање е лесно како да се оди по бурек.
И коцкарниците и бурекчилниците ги има насекаде, прашање е кој клиент која врата ќе ја избере.
Бурекот и не е постојано на располагање, бурекчилниците понекогаш затвораат.
Здружение од Тетово се бори за коцкањето да не биде толку лесно достапно.
Има ситуации кои им пречат на многумина, но никој не зборува за нив. Се додека еден, или неколкумина, не проговорат.
„Сите ни дале поддршка, никој не ни рекол дека овој хаос е добар меѓутоа едно ни кажале, ова е битка што тешко може да ја добиете бидејќи не сте свесни во која битка сте влезени. Меѓутоа ако сите сме заедно ако имаме поддршка од сите не пасивни активни добри мислиме дека може да се успее“.
Движењето „Анти-коцкање“ постои три години. Од лани организира протести на кои доаѓаат по неколку илјади луѓе.
Ова се луѓето што не чекаат решенија, туку ги бараат. Што не креваат раце, туку засукуваат ракави. Познати им се и пречките, и неуспесите, и тешките и сложени услови во кои треба да ја исполнат својата задача. Но не се откажуваат. Тие се НОСИТЕЛИ НА ПРОМЕНИ.
„Тука залепено е банка, па до банка е казиното, до казиното е аптека. Значи земаш париве од банка, влагаш во казино ги потрошуваш и излагаш во аптекатава да земаш седативи за да можеш да го спасиш себето или да го смириш себето.
Од влезот до центарот на Тетово има десетина објекти за игри на среќа.
На потег од еден километар.
Тука требаше да се отвори третата најголема коцкарница во земјава, на 1.200 квадрати.
Беше спречена со граѓански отпор.
„Ова е останато на историјата дека ова нема да се отвори зошто народот и органите што се во Тетово, градоначалничката и ректорот на Тетовскиот универзитет гарантираа дека ова нема да се отвори“.
Тие се само двајца од неколкумината предводници и големиот број приврзаници на здружението „Анти-коцкање“. Но не се случајни личности. Џемал Абдиу и професионално се анимава со пороците. Тој е воспитувач во воспитно-поправниот дом во Тетово, во јавноста познат по непријатниот назив „затвор за малолетници“. Јуши Емрулаи се занимава со воспитување на младите, како наставник во верско училиште.
„Ние сега за жал поред нашата работа што е секојдневна работа на членовите на нашето движење ние се трудиме да станеме и правници, па и психолози и социолози.
За себе велат дека се обични луѓе на кои им здодеало да гледаат каква е состојбата со коцкањето околу нив и решиле да преземат нешто.
„Ние мислам движење антикоцкање се трудиме да се качиме што повисоко на една планина меѓутоа не да не видат нас туку ние да видиме што се случува со народот“.
Не застанале само на кревањето на гласот. Подготвиле и предложиле решенија и преговараат со институциите за тие да се спроведат. Не само во Тетово, туку во целата држава. Барањата им се:да се дислоцираат игрите на среќа надвор од населените места на три километри, да одвојат по 5 отсто од добивката за реновирање училишта, градинки, болници и објекти за рехабилитација на зависниците од коцкањето, како и да се подготви Национална стратегија за младите и учениците да се едуцираат за последиците од коцкањето.
„Имајќи ја предвид социјалната ситуација во Македонија, економската ситуација ние излеговме да се искрши тој мраз, да се почне да се резонира, да се мисли гласно“.
„Не е целта да се брани моето дете или вашето или на некој друг. Целта е да се брани младината на целата Македонија од ова зло“.
Во здружението бележат бројни примери во кои проблеми со коцкањето се појавувале каде што најмалку се очекувале.
„Дете од 12, 13 години ќе испокраде 2-3000 евра дома и тие пари ги потрошил. На наше дете му се дава 50 денари за храна тој ги троши во спортски обложувалници“.
Коцкањето создавало опасни ситуации и за тие што не се коцкаат. Расправија пред објект за игри на среќа прераснала во вооружена престрелка, а куршуми завршиле во околните ресторани, за среќа никој не бил повреден.
„Тука позади нас е ресторанот Делфин што куршумите завршија во ресторанот унутра. Колку е сигурноста во народот ти си излагал да пиеш кафе или да седнеш со другарите, а едноставно во кафето ќе го добиеш куршумот“.
Не се ни психолози ни социолози, но ја научиле невролошката природа на проблемот што сакаат да го решат. Целта им е да се спушти нивото на допаминот кај младите, кој е хормон што се создава во предниот дел на главата.
„Тоа високо ниво на допамин и вика пробај, ти можеш, ти ќе добиеш, ти можеш да ги вратиш изгубените пари, ти фактички станува силен и се губи реалноста.
Антикоцкарите велат – терминот „игри на среќа“ да се замени со „игри на несреќа“.
За нив, решавањето на ова прашање дава одговор во каков град ќе живеат.
И каков град ќе остават на идните генерации.
Како човек што работи со младите што западнале во најголеми проблеми, Џемал верува дека секој човек може да стане подобар, ако има кој да му помогне и ако системот и законите го заштитат од враќање на стариот пат.
„Да се сака таа работа многу битно. Лично мои искуства ќе ви кажам за мене многу битно еден штитеник годишно да се среди, фактички да се врати во нормалниот живот и да се врати во тој постпенален прифат, без разлика што ние сме свесни во ситуацијата во која што живееме меѓутоа е многу битно да се сака едноставно да се потрудиш да се смени било кој, а има можности“.
Политиката сака да го искористи движењето, но и тоа да ја искористи неа. Поддршка добиле од сите партии, но ниедна досега не им ги исполнила барањата. Ако некоја им се спротивстави, подготвени се јавно да ја изложат.
„Ако евентиално во нивната програма не биде и ова заштита на младите, заштита на народот од ова зло тогаш слободно ќе го можеме да го кажеме со име и презиме кој нема да прифати и нормално тоагш доаѓаме во таа одговорност дали ќе биде индивидуална или партиска одговорност и ќе бидеме во ситуација и ќе слободно ќе може да излеземе да кажеме кој не не поддржува во овој закон“.
Од институциите имаат позитивни сигнали.
Но бараат повеќе од тоа, бараат конечни решенија.
За ова движење, коцката е фрлена.
Се што треба е таа да падне на три километри надвор од градот.
Катерина Спасовска Трпковска
Коментари
Loading ...
