фото Ал Де Перез
Joy Division постоеше три и пол години, до трагичниот крај во мај 1980 година, но нејзиното музичко наследство е силно до ден денес. Во еден краток период, четири млади момчиња од Манчестер го сменија правецот на музиката, како пионери на она што сега се вика пост панк период, и на тој начин инспирирајќи безброј бендови од тогаш наваму. Борејќи се со епилепсијата, неуспешниот брак, пејачот и фронтмен на групата Иан Кертис извршува самоубиство токму во предвечерието на турнејата во САД која требаше да почне следното утро и после нивниот голем успех со објавувањето на нивниот најпознат синг „Love will tear us apart“ еден месец претходно. Останатите тројца од бендот, Самнер, Хук, и Морис потоа ја формираат New Order, борејќи се да излезат од сенката на Joy Division. Иако на првите албуми тешко се одвојуваат од минатото со Кертис, сепак извонредни како музичари и индивидуалци, успеваат да создадат нова музика, електро, поп денс, а набргу потоа следува и големиот успех. Blue Monday, објавен пред 30 години е најдобар продаван 12-inch сингл на сите времиња. По повеќе од триесет години од создавањето на Joy Division, басистот на групата и еден од нејзините основачи Питер Хук, реши да го потсети светот, а пред се да ги израдува фановите на Joy Division со концерти со новиот бенд The Light на кои се свират песните на Joy Division. Ја напиша и книгата “Unknown Pleasures – Inside Joy Division” со неговите сеќавања за годините во бендот и периодот на создавање на музиката на крајот од седумдесеттите години од минатиот век.
Балкон3 интервју со Питер Хук
Кој беше поводот за да ја напишете книгата “Unknown Pleasures”?
Претпоставувам, тука имаше две причини за пишувањето – главната причина за пишувањето беше мојата презаситеност и негодување за сите оние книги за Joy Division кои беа напишани од луѓе кои не беа присутни таму кога се случувале работите! Постојат многу книги и приказни за Joy Division, но сите тие се напишани од луѓе кои навистина не беа со нас цело време, поради што како би можеле да знаат? Поради тоа се одлучив да ја напишам оваа книга со што луѓето би добиле сведочење за бендот од прва рака од некој кој бил таму – од мене. Претпоставувам дека втората причина за пишувањето е успехот кој го постигнав со првата книга, за тоа како не треба да се управува со клуб, која беше напишана за клубот Hacienda. Таа помина навистина добро и беше поуспешна отколку што очекував, што ме натера да напишам друга книга, овојпат за Joy Division.
Дали пишувањето беше катарзично искуство за вас бидејќи пишувате за чувствителни теми покрај раскажување на историјата на бендот?
Навистина уживав во пишувањето на книгата бидејќи ме потсети на многу убави работи и ме потсети на многу позитивни работи. Ми помогна да се сетам на убавите моменти и забавата додека снимавме музика или како Warsaw или како Joy Division, и ме потсети на одличната хемија која четворицата ја имавме како група – се чинеше дека во одредени моменти песните ни доаѓаа многу лесно. Очигледно е дека во приказната за Joy Division има некои чувствителни теми и во одредени моменти ми беше тешко да пишувам за тие работи но имав позитивно чувство додека ја пишував оваа книга.
Какво е вашето мислење за сите тие други книги кои се напишани за овој бенд? (вклучувајќи ги и “Touching from a Distance” на Дебора Кертис и “Piece by Piece” на Пол Морли, меѓу останатите).
Овие две книги се одлични сами за себе, но како што спомнав претходно, повеќето од книгите кои постојат се напишани од луѓе кои не биле присутни, така што воопшто не можеле да знаат за вистинските приказни и теми. Во ред, Дебора очигледно била таму, како сопруга на Иан, но таа не беш присутна на пробите или кога ги пишувавме песните или на некои од концертите, така што мислам дека мојата книга може да помогне да се објасни таа страна на бендот многу поубаво. Книгата на Пол Морли е интересна, но како што реков тешко е да се пишува за нешто што всушност не сте го виделе. Чувствувам дека мојата книга е многу вистинито и искрено сведочење за тоа како било да си дел од Joy Division.
Се чини дека со секој легендарен бенд, Дорс, Битлси, луѓето се желни за нови информации, нови приказни, и со тој прилив на книги, филмови, интервјуа, дали има простанато нешто ново да се каже за тие бендови?
Мислам дека со секој бенд што повеќе не постои, секогаш ќе постои желба од страна на луѓето да слушнат повеќе и да откријат повеќе, бидејќи повеќе не постои можност за нова музика, така што единствената работа која е простаната да се открие се приказните, и тоа што повеќе од нив. Таква е желбата секогаш да се има нешто ново. Мислам дека е тоа природна работа. Фактот дека толку многу филмови и книги се направени за толку многу бендови, едноставно е супер бидејќи се имаат сите тие информации лесно на дофат.
Книгата разјаснува многу, не само за времињата кога музиката на бендот била создавана, туку вие и детално ги анализирате двата албуми на бендот. Кои се вашите размислувања за тие две изданија од оваа временска дистанца?
Кога гледам на нив, после повеќе од 30 години, можам да кажам дека ги сакам и двете и дека сум посебно горд на нив и така и ќе остане. Навистина е вистинско задоволство да можам да ги изведувам и двата во живо ширум светот. Многумина ми имаат кажано дека најдобриот дел од книгата е кога ја анализирам музиката – препорачувам луѓето да ја слушаат музиката во исто време со мојата анализа, секоја песна посебно – мислам дека тој дел функционира многу добро. Во периодот кога албумите беа издадени ние баш не бевме толку задоволни со нивниот звук и чувство бидејќи се што сакавме е да звучиме како Sex Pistols или The Clash. Меѓутоа, гледајќи назад можам да видам колку сме биле грешка бидејќи тие звучат фантастично иако поминало толку многу време.
Фото Ал Де Перез
Бевте ли свесни тогаш колку револуционерен звук прави Joy Division и бевте ли изненадени од влијанието што го наметнаа вашите песни?
Не, воопшто, немав поим! како што реков сакав да звучиме како вистински панк бенд, како Sex Pistols или како The Clash, бидејќи всушност ние се гледавме себе си како панк бенд. Нашиот продуцент Мартин Ханет ни го даде тој различен специфичен звук што ние од почеток и не го сакавме толку многу, не го разбиравме. Но очигледно кога станавме позрели, и кога ќе се свртам назад гледам колку ние сме биле грешка, а колку тој бил во право. Мартин ни даде дар кој после 30 години се уште звучи свежо и интересно. Што се однесува до влијанието, знаевме дека имаме некои големи песни, но никој не предвидуваше дека ќе имаат толкаво влијание во светот.
Дали имаше делови од книгата за кои не ви беше пријатно да пишувате?
Да, очигледно дека не беше лесно да се пишува за смртта на Иан. Пишувањето за тоа беше една од најтешките работи со кои сум се соочил во целата моја кариера. Времето помага да се преболат некои работи но дури и после 30 години од неговата смрт, тоа е сеуште тешка тема за мене да зборувам.
фото елмундо
Кои се најдрагите сеќавањата кои ги имате во врска со Иан Кертис?
Моето најдраго сеќавање за Иан е дефинитивно сеќавањето за Иан како пријател – на крајот на краиштата тој беше ден од моите најблиски и најдобри пријатели без разлика што членувавме во истиот бенд или нешто слично. Тој сепак беше голем пријател. Исто така, секогаш ќе го паметам како прекрасен текстописец и вешт со зборови, многу талентиран музичар, а исто и како бенд лидер – ако нешто лошо му се случеше на бендот тоа секогаш беше Иан кој ќе ви помогнеше и ќе ви кажеше дека се ќе биде во ред.
Дали мислите дека култот на Иан Кертис го засенува придонесот на останатите членови во бендот?
Мислам дека е неизбежно нешто такво да се случи – фактот дека Иан не напушти додека бевме многу млади значи дека понекогаш може да се јави култ кој следи или понекогаш може да биде митолошки аспект врзан за бендот. Но сепак е важно да се каже дека Joy Division имаше уште тројца членови кои беа подеднакво важни во смисол на правењето на музиката. Јас успеав да создадам одлични бас линии и почнав да создавам свој звук, додека Бернард и Стивен исто така ги издигнаа можностите на нивните инструменти и создадоа свои многу оригинални стилови.
Според вас, како би звучел бендот и во кој правец би се развивала музиката на бендот ако околностите со Кертис би биле поинакви?
Претпоставувам дека ова е големото прашање. Мислам дека ќе продолжевме да пишуваме големи песни и дека ќе напредувавме кон стил на музика кој ќе беше под поголемо влијание на електронската музика, како што се случи со New Order. Уште додека бевме дел од Joy Division ние експериментиравме со електронските стилови, нешто што може да се чуе на песната „Isolation„ а Бернард и Стивен беа посебно заинтересирани за синтисајзери и ритам машини. Поради тоа, мислам дека ќе напредувавме на истиот начин, но очигледно разликата би била дека Иан се уште би бил нашиот фронтмен.
На што се должи популарноста на песните на Joy Division толку години после неговиот крај?
Претпоставувам дека тоа се должи на големата хемија која ја имаа оригиналните членови – ние создадовме одлична музика, музика која го издржала тестот на времето. Чувството е прекрасно кога се знае дека нешто што сме го правеле пред 30 години сеуште може да ги инспирира луѓето денес. Одлично е да се видат многу млади луѓе на нашите концерти раме до раме со постарите, бидејќи тоа покажува дека секогаш нови луѓе ја откриваат вашата работа.
Што беше тоа што ве натера понатаму да изведувате песни од вашиот ран период не само со песни од Joy Division туку и првите два албуми на New Order?
Кога го започнавме ова наше патешествие со изведување на Unknown Pleasures, првиот албум, и кога видовме дека луѓето уживаат во тоа, се одлучивме да го изведеме и следниот албум Closer, а потоа и песни од Still, албумот со необјавен или отфрлен материјал. Исто така, ја изведовме во живо секоја песна на Joy Division за што мислам дека е голем успех и јас сум навистина горд на луѓето од the Light. Ова оди навистина добро и претпоставувам дека беше природно да ја надополниме листата и да изведуваме песни од Movement and Power, Corruption & Lies, како што направивме во јануари оваа година. Со тоа шоу ќе продолжиме да настапуваме подоцна оваа година.
Во март се навршија точно 30 години од објавувањето на синглот “Blue Monday” на New Order. Како гледате на успехот кој го постигна оваа песна? Таа се уште е популарна денс песна.
Многу сум горд на Blue Monday, мислам дека е тоа одлична песна и посебно сум горд дека таа останува најпродаван 12” сингл на сите времиња. Таа сеуште звучи свежо покрај модерната денс музика, што е неверојатно достигнување ако се земе во предвид дека првпат била објавена во 1983 г.
Кои се достигнувањата со New Order на кои сте посебно горди?
Горд сум на фактот дека напишавме навистина одлични песни – Procession, Age of Consent, True Faith, Bizarre Love Triangle, Regret. Навистина се многу за да бидат спомнати сите. Многу сум горд на целата дискографија; заедно постигнавме многу додека работевме како New Order. Навистина е убаво чувството да се врати човек на сето тоа.
Книгата „Unknown Pleasures„ отворено ги опишува разнишаните односи помеѓу членовите на бендот со референци и споредби со конфликти во New Order. Дали ќе се согласите дека голем дел од популарната музика е резултат на тензии и непријателства?
Претпоставувам дека е тоа делумно така. Понекогаш најдобрата музика доаѓа од најчудните места! Кон крајот на мојот период во New Order ние имавме многу потешкотии но сеуште правевме одлични псни, како што се „Krafty„ или „Turn„ и кај новото издание „Lost Sirens„ има одличен материјал. Но морам да кажам дека поголемиот дел од нашата музика произлезе од времиња кога сите беа среќни и задоволни.
Дали можете да замислите ситуација каде вие тројцата или четворицата би ги надминале меѓусебните разлики и би работеле заедно?
За жал не. Не можам да замислам дека тоа ќе се случи. Срамота е но претпоставувам дека таков е животот. Многу работи се случија за да се случи вистинско собирање. Само се надевам дека еден ден ќе изнајдеме начин каде сите ќе продолжиме со нашите животи бидејќи препукувањата преку медиумите се многу смешни!
Какво е влијанието на Joy Division и New Order врз музичката историја?
Горд сум на тоа што го постигнавме во двете групи и работата што ме прави најсреќен е дека дури и денес постојат бендови кои велат дека сме влијаеле врз нив. Најдобрата работа е кога знаеш дека вие сте ги инспирирале луѓето, бидејќи за мене тоа е најважната работа кога се работи за создавање музика – да се биде инспириран.
Коментари
Loading ...
